အိမ်ပြန်လမ်းသည် ရင်ခုန်ခြင်းထက် ရင်တုန်ခြင်းကာ ပို၏ ဖယ်ခုံ ရောက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် စိုးရိမ်းခြင်း အမှတ်မှာ လွိုင်ကော်သို့ ပြန်နေကြ သူတိုင်း ရှိလိမ့်မည် ။ အနည်းနဲ့ အများသာ ကွာနိုင်သည် ။

အချိန်မရွေး စစ်ပွဲများ ဖြစ်နိုင်၏ အချိန်းမရွေး အကြောင်းမျိုးမျိုးဖြင့် ဖမ်းစီး ခေါ် ဆောင်ခံရနိုင်၏ တစ်ဂိတ်ကိုဖြတ်လျှင် စာမေးပွဲ ခန်း တစ်ခုကို ဝင်ရသကဲ့သို့ပင် ။ အဖြေမှားမှာ စိုးရ၏။

ဤသို့ဖြင့် မြို့ အတွင်း ရောက်သော် စိတ် နှလုံးမအေး နိုင်သေးပါ ။ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်သော လမ်းများထက် မြို့ခံ များ ကို ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ ကျိုးတိုကျဲတဲ မြင်ရ၏။

မိမိရပ်ကွက် နှင့် မိမိအိမ်ကို ရောက်ချင်ဇော များလာမိသည် ။ ကြားရသည့် သတင်းများ အရ အိမ်များ အဖောက်ခံ ရသည် ။ အမွှေခံရသည် ။ သို့သော် မိမိ တို့ရပ်ကွက်သည် အခြားရပ်ကွက်နှင့် ဆိုင်လျှင် မဆိုးဟုလည်း သိရှိထားသည် ။မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမှု အိမ်၏ခြေနေကိုမှု သိချင်လှ၏။

သည်လိုနှင့် ယခင်က လူအသွားလာများခဲ့သော မိမိတို့ ရပ်ကွက်လမ်းလေးမှာ တိတ်ဆိတ်လျှက် ။ လမ်းတစ်လျှောက်ကို ငေးလျှင် သော့ခေတ် ထားသော တံခါးများ ။ ပိတ်ထားသော ဆိုင်များ ကသာ ဆီးကြိုနေ၏။

လမ်းပေါ်မှာ ခွေးများ ကို ကျန်းကျန်းမာမာတွေ့ရတော့ မဆိုးဘူး အစာတွေ ကွေျး ကြစောင့်ရှောက် ကြပေသည် ဟု ကျိတ်၍ ကျေနပ်မိ၏။

အိမ်သို့ ရောက်ပြီ။ အိမ်သည် ဘာမျှ မပြောင်းလဲ ဖုန်မှုန့် များသာ အရင်က ထူလာသည် ထင်ရ၏ အမေစိုက်ခဲ့သည် ပန်းပင်များ ညိုးရော်နေသည် ။ စားပင်များ ခြောက်ကပ်နေ၏ တစ်ချက် သတိရမိသွားသည် ။

မိမိတို့ အိမ်တွင် ချန်ရစ်ခဲ့မိသော တစ်ခုတည်းသော သက်ရှိ ။ အပြေးသွားကြည့်မိသည် ။ ငါးဆို တော့ အုတ်ကန်ထဲ ရုတ်တရက်မတွေ့ ရေအောက်သွင်း ပုန်းနေသာဖြစ်မည်။

အိမ်ခန်းထဲ တွင် အရာရာအရင်တိုင်းမို့ သက်ပြင်းချ နိုင်လိုက်သည် ။ ကြွက်ချီးများတော့ နေရာအနှံတွေ့ရပြီး ပင့်ကူအိမ်အချို့ ငြိမ်းချမ်းစွာ တည်ဖွဲ့နေ၏။

ငါးစာ ထုတ် လေးမြင်မှ အုတ်ကန်ထဲက ငါး ကိုပြန်သတိရ၏ သူခမျာ ငါးစာ မစားရ ကန်ထဲက အကောင့်ပလောင်များဖြင့် အသက်ဆက်ရမည်မှာ ပင်ပန်းရှာပေလိမ့်မယ် ကွေျးဦးမှဟု သတိချပ်ကာ ငါးရှိရာသို့ လာခဲ့သည် ။

ငါးသည်သေနေပါသည် ။ အုတ်ကန်ပေါ် သွပ်ပြား အုပ်ထားသဖြင့် ခုဏက ရုတ်တရက်မမြင်ခဲ့ ခြင်းသာ ဖြစ်လိမ့်မည် ။ ရင်ထဲတော့ တစ်မျိုးတစ်မည်ခံစားရ၏

တစ်နှစ်ကျော် မှန်ကန်ထဲ ပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့သော ငါးလေးသည် သေသွားလေ၏ သို့သော််မတတ်နိုင်ပါ ။ အခြားသူများ၏ ဆုံးရှုံးမှုကို ကိုယ်ချင်းစာ ဆင်ခြင်မိ ၏ မိသားစုများဆုံးရှုံး သူများ ၊ အိုးအိမ် ပျက်စီးသူများ နှင့်ယှဥ်လျှင် မိမိအဖြစ်မှာ မပြောပလောက် ။

ဘေးအိမ်မှ ကား သံကြား၍ထွက်ကြည့်မိသည် အထုပ်ပိုးများဖြင့် တွေ့သောကြောင့် အိမ်ပြန် လာနေပုံ ရသည် ။ ၄င်းတို့်မှာ မိမိကို မတွေ့ ။ မိမိကသာ ၄င်းတို့ကိုရော ၄င်းတို့၏ဇော ကိုပါ မြင်နေရ၏ ဘာတစ်ခုမှ မဆုံးရှုံးပါစေနှင့်ဟုသာ ဆုတောင်းမိ တော့သည် ။

ဒီလိုနှင့် မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်း များနှင့် တွေ့ရန် အလို့ငှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် သို့ ချိန်းလိုက်ကြသည် ။ ဆိုင်ရှင်ကြီးအား ရောင်းရလားမေ တော့ ခပ်ယဲ့ယဲ့လေး “ဒီလိုပါပဲ “ဟုသာဖြေ၏။

မိမိထက် လွိုင်ကော်သို့ အရင်ရောက်နှင့်သူများမှ လည်း ၄င်းတို့၏ အတွေ့ကြုံများကို “မီး ကပုံမှန်မလာဘူး ။ လွိုင်ကော်မှာနေမယ်ဆိုရင်တော့ လက်နက်ကြီးသံကို ရင်ခုန်နေလို့ မရတော့ဘူးဟ။ လွိုင်ကော်သားမှန်ရင် သေနတ်သံတွေ နဲ့ နားယဥ်နေရမှာပဲ မကြားရတဲ့နေ့ မရှိသလောက်ပဲကိုကွ ” ဟု အရွှင်ဖောက်ပြောသည် ။ သို့သော် မျက်နှာမှာရွှင်ပြ လှသည်တော့မဟုတ်။

မိုင်းလုံးအခြေနေ များကို စိတ်ဝင်စားသဖြင့် ထပ်မေးရာ “မိုင်းလုံးက အိမ်တိုင်း နီးပါး အဖောက်ခံရတယ်ဟ၊ ကိုယ့်အိမ်ကို ပြန်ကြည့်ရင်တောင် ထောက်ခံစာနဲ့မှ ။ နေလို့ရပြီလို့လည်း ကြားတယ် ။ ” ဟု ပြောသည်။

စစ်ရှောင်အတွေ့ ကြုံများမှာလည်း လွယ်လှသည်တော့မဟုတ်။

“အိမ်ငှားခက အနည်းဆုံး ၅သောင်း ၊ မိသားစုလိုက်ကြီးကြ စစ်ရှောင်စခန်းလိုမျိုးတွေလည်းနေလို့ အဆင်မပြေပါဘူးကွာ ။ ဘာလုပ်စားရမှန်းလည်းမသိ ။ ပြန်နေ ရမှာပဲ ထပ်ပစ်ကြမှ ထပ်ပြေးကြတာပေါ့” ဟုသူက ဆက်ပြီး ပြောလာပါခဲ့ပါသည်။

ထို့နောက် မိမိတို့ စားပွဲတွေမှာ နောက်ထပ်မပါနိုင်တော့မည့် မိတ်ဆွေ အချို့အကြောင်း နှမျောတသသ ပြောမိသည် ။ အခြားမြို့တွေကို အားကျ ကြောင်း ပွင့်အံ့ထွက်လာကြ၏။

လျှပ်စစ်မြို့တော်ဟု တင်စားရသော လွိုင်ကော်တွင်ည မီးများလင်း၏ သို့သော်အခိုက်တန့်မျှသာ ။ ဖယောင်းတိုင် မရှိ သော လွိုင်ကော်ညသည် မိမိ၏ အနာဂါတ်နှင့် တူလှ၏ အရာရာမှောင်မိုက်လျှက် ရှိပါသည်။ မကြာခင် သေနတ်သံများ လက်နက်ကြီးသံများ ကြားရမလား ဟူ၍ နားစွင့်ရင်း ညနက်တစ်ထက် နက်ခဲ့သည် ။

ပစ်လား မပစ်လား မိမိမသိတော့ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည် ။ မနက်နိုးတော့ ပတ်ဝန်းကျင် မိတ်ဆွေများမှလည်း အခုတ်တရ ပစ်သည်မပစ်သည်ကို မပြောကြ ။မိမိလည်း မမေးဖြစ် ။ မိုးရာသီ မိုးရွာသာ မဆန်းသကဲ့သို့ ။ လွိုင်ကော်အနီး ပစ်ကြခတ်ကြခြင်းမှာ မဆန်း သောကြောင့်ဖြစ်လိမ့်မည် ။

မနက်ခင်း စျေး မှာ လူများ စည်ကားလှ၏ စျေးသည်များ ကို ရောင်းရမလားမေးကြည့်ရာ ။

“မရောင်းရပါဘူးဟာ ၅၀၀၀ ဖိုးလောက်ရောင်းရရင်တောင် ဝမ်းသာနေရ “ဟု ငြီးကြသည် ။ ဝယ်သူများဖက်ကို မေးတော့

” စျေးတွေ တတ်လာ တယ်ကော ။ အလုပ်အကိုင် အဆင်မပြေတာလည်း ကြာပြီဆိုတော့ များကြီးလည်းဝယ်နိုင်ဘူးလေ ” ဟုဖြေ၏။

ထိုထက်ပိုမေးချင်သော်လည်း ။ အားလုံးမှာ တံခါးပိတ်ခါနီး ပန်းခြံတစ်ခုက လူတွေလိုပဲ ရေးကြီးသုတ်ပြာ ရှိလှ၏ မမေး ဖြစ်ပေမယ့် ။ သူတို့ရဲ့ စိုးရိမ်းမှုကို မူ ကြားနေရ၏။

ကလေးငယ်များဆော့ကစားနေကြသည်ကို မတွေ့ မိ ။ နောင်ယားကန်မှာ စုံတွဲများ ဂီတာတီးခတ်နေသော လူငယ်များ ငါးမျှားနေကြသော လူရွယ်များ ကိုမမြင်ရ ။ သစ်သီးဆိုင် အချို့နှင့်ဆိုင်ငယ်လေးများသာ တွေ့ရ၏ ဝယ်သူကိုမူ မမြင်မိခဲ့ပါ။

အိမ်အပြန်ဟာ ယခင်ကလိုနွေးထွေး မနေတော့ပါ ။ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်လျှက် ။ လွိုင်ကော်မြို့လေးဟာ လွိုင်ကော်နှင့်ပင်မတူ နေပါ ။ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမှု ဘာအကြောင်းပြချက်ဖြစ်ဖြစ် အချိန်တန်ရင်တော့ အိမ်ပြန်လာကြရမှာပဲ မဟုတ်လား ။ အိမ်သို့ တဖွဲဖွဲ ပြန်လာနေကြပါပြီ ။

သို့သော် ဘယ်အချိန် ထိ နေကြရမယ် ။ ဘယ်အချိန် ကြပြန်ထွက်ရမည်ကိုတော့ မည်သူမျှ မပြောနိုင် စိုးတထိပ်ထိပ်နှင့် သာ ။