ေ၀လီေ၀လင္း မနက္ခင္း၊ အိမ္ေရွ႕တြင္ လူမမယ္အရြယ္ ကေလးငယ္တစု၏ ဆူညံေနသည့္ အသံႏွင့္ က်ားဗုိလ္၏ က်ယ္ေလာင္သည့္ ေဟာင္သံေရာေႏွာသံ....
ေ၀လီေ၀လင္း မနက္ခင္း၊ အိမ္ေရွ႕တြင္ လူမမယ္အရြယ္ ကေလးငယ္တစု၏ ဆူညံေနသည့္ အသံႏွင့္ က်ားဗုိလ္၏ က်ယ္ေလာင္သည့္ ေဟာင္သံေရာေႏွာသံေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို လႈပ္ႏိုးလိုက္သလို အိပ္ေနသည့္ က်ေနာ္လည္း လန္႔ႏိုးလာသည္။
လူေျခ တိတ္ၿပီး၊ ဆိတ္ၿငိမ္ေနသည့္ စာေရးသူ ေနထိုင္သည့္ ရပ္ကြက္အတြင္း ေနထိုင္သူမ်ားသည္ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းၿပီး၊ စည္းကမ္းျပည့္၀မႈ ရွိေၾကာင္း လမ္းေၾကာတေလွ်ာက္ အမိႈက္သ႐ိုက္ ရွင္းလင္းေနသည္က သက္ေသ ျပေနသည္။
အခ်ိန္မေတာ္ ဒီကေလးေတြ ရပ္ကြက္ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဘာေၾကာင့္ေရာက္ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္ေနၾကတာ ပါလိမ့္ဟု ေတြးေနမိရင္း သိလိုေဇာႏွင့္ အိပ္ရာမွ ထၾကည့္မိသည္။
ရွစ္ႏွစ္၊ ကိုးႏွစ္အရြယ္ သနားကမား မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ကေလးငယ္ သံုးေယာက္ကို အိမ္ေရွ႕က လင္းထိန္ေနသည့္ မာၾကဴရီမီးတိုင္ေအာက္တြင္ အထင္းသား သူတို႔ကို ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ေတာ့ အမိႈက္ပံုးကို အလု အယက္ ဖြေနၾကတဲ့ ကေလးေတြက စိုးရိေၾကာက္ရြံ႕တဲ့ အေနအထားနဲ႔ ေခတၱ ရပ္လိုက္ၾကၿပီး က်ေနာ့ကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။
ေခတၱ တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္သည့္ အေနျဖင့္ က်ေနာ္ကပင္ စ၍ သူတို႔ကို စကားစေျပာလိုက္သည္။
“သားတို႔ ဘယ္က လာၾကလဲ။ ဒီလိုမိုးမလင္းေသးဘဲနဲ႔ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဘာလို႔ ဆူညံေနၾကတာလဲ’’ ဟု ေမးလိုက္ေတာ့ ကေလးသံုးေယာက္လံုးက မဆိုင္းမတြပင္ တၿပိဳင္နက္ ယခုလို ျပန္လည္ေျပာလာသည္။
သူတို႔က “သားတို႔ ေလာရွမ္းကုန္းဘက္က လာတာပါ။ အမႈိက္ပံုးထဲက သံဘူးခြံ၊ ပုလင္းခြံ၊ ပလပ္စတစ္ဘူးခြံေတြကို လာေကာက္တာပါ။ ဒါကို ေရာင္းလိုက္ရင္ ပိုက္ဆံ ရတယ္၊ ဒီရတဲ့ ပိုက္ဆံကို အေမ့ကို ေပးရတယ္။ ဆန္ဝယ္ စားဖို႔ပါ” ဟု စာေရးသူကို ေျပာပါသည္။
ေလာရွမ္းကုန္း ဆိုသည္မွာ စံခလပူရီၿမိဳ႕၊ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္တြင္ ရွိေနသည့္ ရပ္ကြက္တခု ျဖစ္ၿပီး၊ ေဒသခံ ေလာရွမ္း၊ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ မၾကာေသးခင္က ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသည့္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား စုေပါင္းေနထိုင္ၾကသည္။ အမ်ားစုက ေတာင္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးႏွင့္ တႏိုင္တပိုင္ ငါးဖမ္းအလုပ္ကို အဓိက လုပ္ကိုင္ ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ အသစ္ ေရာက္ရွိလာသည့္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားမွာမူ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေန႔စားအလုပ္ ရရွိရန္ပင္ မလြယ္ကူသည့္အတြက္ တေန႔စာ စား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္းေရးအတြက္ ရရာ အလုပ္မ်ားတြင္ ၀င္လုပ္ ေနၾကသည္။
ယခင္ႏွစ္ႏွင့္မတူ ယခုႏွစ္အတြင္း အပူခ်ိန္ျမင့္ကာ မိုးေခါင္သည့္အတြက္ သီးႏွံစိုက္ပ်ဳိး ျဖစ္ထြန္းမႈလည္း သိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္းသြားသည့္အျပင္ ေတာင္ယာစပါး စိုက္ပ်ဳိးရာတြင္လည္း အခက္အခဲ ေတြ႔ႀကံဳ ေနၾကရသည္။ အလားတူ စံခလပူရီေခ်ာင္း ေရခန္းေျခာက္သည့္အတြက္ ေဒသခံအာဏာပိုင္မ်ားက ယခုႏွစ္ ငါးဖမ္းခြင့္ကို ပိတ္ပင္ထားရာ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူမ်ား အခက္ေတြ႔ျပန္သည္။
ထို႔အျပင္ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားဧည့္သည္မ်ား လာေရာက္လည္ပတ္ေလ့ရွိသည့္ ေရေပၚအိမ္ (ေဖာင္အိမ္) လုပ္ငန္းမွာလည္း ဧည့္သည္ အလာပါးသည့္အတြက္ လုပ္ငန္း နားထားရေၾကာင္း ေဖာင္အိမ္လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ ေနသူ မြန္အမ်ဳိးသားက အခုလို ၿငီးတြားကာ ဆိုသည္။
“ေဖာင္အိမ္လည္း ဧည့္သည္ သိပ္မရွိေတာ့ သံုးလေက်ာ္ နားထားရလို႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ၿငီးေနၾက တယ္” ဟု ေျပာသည္။
ယခုႏွစ္အတြင္း ေဒသခံမ်ား လုပ္ငန္းအသစ္ မတိုးခ်ဲ႕ႏုိင္သည့္အတြက္ ၎တို႔ကို မွီခိုလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနၾကသည့္ ေန႔စား အလုပ္သမားမ်ားမွာ အလုပ္ရရန္ အခြင့္အလမ္း နည္းပါးသြားသည့္အျပင္၊ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားလည္း အလားတူ စား၀တ္ေနေရး ၾကပ္တည္းမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္လာရသည္။
“သားတို႔ အေဖက ငါးဖမ္းေလွမွာ ေန႔စားလိုက္တယ္။ စံခလပူရီေခ်ာင္း ေရခန္းသြားေတာ့ အလုပ္ မရွိေတာ့ဘူး၊ သံုးလေလာက္ ရွိသြားၿပီး။ အေမလည္း ငွက္ဖ်ား ျဖစ္ေနတယ္။ ညီေလးက အခုမွ တႏွစ္သားပဲ ရွိေသးတယ္။ ညတုန္းက ဆန္မရွိေတာ့ ထမင္းကို နည္းနည္းစီပဲ ေဝစားရတယ္” ဟု စြန္႔ပစ္ပစၥည္း ေကာက္ၿပီး မိဘႏွင့္အတူ ဝမ္းစာ ကူညီရွာေဖြေပးေနသည့္ ကေလးတဦးက ေျပာသည္။
ယခုလို စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမွ ရရွိလာသည့္ ဘူးခြံမ်ဳိးစံုကို ျပန္လည္ေရာင္းခ်ၿပီး ရရွိလာသည့္ ဘတ္ေငြ အနည္းငယ္ျဖင့္ တေန႔စာ ေျဖရွင္းေနရသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား မိသားစု၀င္မ်ားအဖို႔ မလြယ္ကူလွေပ။
ဝမ္းေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနရသူမ်ားအဖို႔ေတာ့ အျခားစီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ တိုင္းေရး ျပည္ေရးမ်ားကို ေယာင္လို႔ပင္ စိတ္မကူးရဲၾက၊ သူတို႔အတြက္ အေရးႀကီးဆံုးမွာ ၀မ္းေရးပင္ ျဖစ္သည္။
အမႈိက္ထဲက ဝမ္းစာအတြက္ ရွာေဖြေနသူေတြမ်ား ရွိသလို၊ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားကို လိုက္လံေကာက္သိမ္းသူမ်ား အေနျဖင့္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ကုန္ၾကမ္းမွ ကုန္ေခ်ာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲထုတ္လုပ္ကာ၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ ေနသူ မ်ားလည္း ရွိေနသည္။ တနည္းအားျဖင့္ အမႈိက္ထဲက ေရႊျဖစ္ေအာင္ လုပ္သူမ်ားဟု ဆိုႏုိင္သည္။
စြန္႔ပစ္အမႈိက္မ်ား ေကာက္သိမ္းၿပီး တလတြင္ ပံုမွန္၀င္ေငြ ဘတ္ ၄၀၀၀ ခန္႔ ရရွိကာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ေနသည့္ စံခလပူရီ မြန္ဘက္ကမ္းေနထိုင္သူ ေဒၚအိေခ်ာက “စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြကို က်မ ေန႔တိုင္း လာေကာက္တယ္။ က်မ ေယာက်္ားက လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္မွာ ဆံုးသြားေတာ့ သားသမီး လူမမယ္ေလးအရြယ္ ေလးေယာက္ က်န္ခဲ့တယ္။ တျခားဆီမွာ အငွားသြားလို႔လည္း အေျခအေန မေပးေတာ့ အမႈိက္ပံုးက စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းေတြ လိုက္ေကာက္ျဖစ္သြားတယ္” ဟု ေျပာသည္။
ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား လာေရာက္လည္ပတ္သည့္ ပြင့္လင္းရာသီလမ်ားတြင္မူ တလ ဘတ္ ၇၀၀၀ ပံုမွန္ ၀င္ေငြ ရရွိေနသည္ဟု ေလးႏွစ္ၾကာ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေကာက္ေနသူ ကေလး ၄ ေယာက္မိခင္က ဆိုသည္။
ယခုအခါတြင္ လုပ္ငန္း ပံုမွန္ လည္ပတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေနအိမ္မွာပင္ ဒိုင္သဖြယ္ဖြင့္ကာ စြန္႔ပစ္ပစၥည္း ေရာင္းသူမ်ားထံမွ စုသိမ္းၿပီး တဆင့္ခံ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ေနေၾကာင္း သူမက အခုလို ေျပာသည္။
“မနက္ပိုင္း တခ်ိန္ေလာက္ပဲ လိုက္ေကာက္တယ္။ အခု ေကာက္တဲ့လူ မ်ားတယ္။ အခု အိမ္မွာ ႐ုံေဆာက္ၿပီး လာေရာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဝယ္ၿပီး စုထားတယ္။ တဆင့္ ျပန္အေရာင္းအဝယ္ လုပ္တယ္။ အခု ဘတ္ ၁၅ သိန္းတန္ တိုက္ပုအိမ္ တလံုးလည္း ေဆာက္လို႔ ၿပီးသြားၿပီ” ဟု ေဒၚအိေခ်ာက အားတက္သေရာ ဆိုသည္။
စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားကို အမ်ဳိးစားလိုက္ ခြဲကာ၊ သတၱဳ၊ ခဲ၊ သံေပ်ာ့မ်ားျဖင့္ လုပ္သည့္ ထုပ္ပိုးပစၥည္းမ်ား၊ စကၠဴဖာ၊ ေရသန္႔ဘူးခြံ၊ ပက္စီဘူးခြံ၊ စသည့္ ဘူးခြံေပါင္းစံုမ်ားကို အသီးသီး ေစ်းႏႈန္း သတ္မွတ္ထားသည္။ ေရသန္႔၊ ပက္စီဘူးခြံမ်ားကို တကီလို ၁၇ ဘတ္၊ အခ်ဳိရည္ဘူးခြံႏွင့္၊ ကြ်ဲ႐ိုင္းအခ်ဳိရည္ဘူးခြံမ်ားကို တကီလို ၁၈ ဘတ္ ႏွင့္ ဘီယာဘူးခြံမ်ားႏွင့္ ခေလးငယ္မ်ား ေသာက္သံုးသည့္ ႏို႔ဘူး၀ိုင္း အခြံမ်ားကိုမူ ၂ လံုးကို ၁ ဘတ္ ေရာင္းေစ်း ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
သူမက “ေကာက္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ျပန္ေရာင္းရင္ ဝယ္လက္ရဲ႕ သံုးဆေလာက္ အျမတ္ရတယ္။ ဝယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ ျပန္ေရာင္းတဲ့အခါ အရြယ္အစား ထုထည္ ေသးသြားေအာင္ ထုလိုက္ရတယ္။ အမ်ိဳးအစား ခြဲေပး ရတယ္၊ ေရာင္းလိုတဲ့အခါ ကန္ခ်နပူရီကို ဖုန္းဆက္လိုက္႐ုံပဲ၊ ကုန္တင္ကားေရာက္လာရင္ သူ႔ဟာ သူတင္ သြား႐ုံပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္းထုတ္စရာမလိုဘဲ လိုက္ေကာက္႐ုံပဲဟာ အျမတ္ခ်ည္းပဲ” ဟုလည္း စိတ္ရွည္စြာ ျပန္လည္ေျပာျပေနသည္။
ယခင္က စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းဝယ္ေဖါက္ကားသူ အမ်ားစုမွာ အိႏၵိယ အႏြယ္ဖြားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ အေနျဖင့္ ရပ္ကြက္အတြင္း လွည့္လည္ကာ သတၱဳေဟာင္း၊ သတိၱဳအစုတ္၊ သတိၱဳအတို အစအနမ်ားကို ကုလားပဲႏွင့္ အလဲအလည္လုပ္ စီးပြားရွာၿပီး ႀကီးပြားေနသူမ်ားမွာ ၎တို႔ပင္ ျဖစ္ေနသည္။
စာေရးသူ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ဖူးသည့္ အျဖစ္ပ်က္ တခုမွာ စာေရးသူ အိမ္ေဘးက ၇ ႏွစ္သားအရြယ္ ေမာင္ေအာင္သိန္းက ရပ္ကြက္ထဲသို႔ ‘သတၱဳကုလားပဲ’ ဟု ဒယ္အိုး ဒန္အိုးေဟာင္း လိုက္ဝယ္သူ၏ ေအာ္သံၾကားကာ မိဘမ်ား မရွိခိုက္ အိမ္ရွိ သတၱဳအိုးႀကီး အေကာင္းတလံုးကို ဆြဲယူလာၿပီး ၀ယ္သူေရွ႕တြင္ ပံုပ်က္ေအာင္ထုကာ ကုလားပဲႏွင့္ လဲစား လိုက္ေတာ့သည္။
ယခင္က အိႏိၵယ ႏြယ္ဖြားမ်ားသာ အမိႈက္ထဲက ေရႊျဖစ္ေအာင္ စီးပြားျဖစ္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္သည့္ အေလ့အထ ရွိေသာ္လည္း ယခုအခါ လူမ်ဳိးမေရြး ၎အလုပ္ကို အေျခအေန ေပးလာသည့္အတြက္ လုပ္ကိုင္သူမ်ားလည္း ရွိလာၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၀မ္းစာဖူလံု႐ုံသာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္သူႏွင့္ စီးပြားျဖစ္၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ကိုင္သူ ဟူ၍ အမ်ဳိးစား ၂ ခုသာ ရွိသည္။
