NDAA-ESS မိုင်းလားတပ်ဖွဲ့သည် မိုင်းလားမြို့နယ်၊ မိုင်းယန်းမြို့နယ်က ဆီလူးဒေသနှင့်အနီး တဝိုက်၊ မိုင်းယောင်းမြို့နယ်က နမ့်ပန်းဒေသတို့ကို ထိန်းချုပ်ထားသည်။ မိုင်းလားတပ်ဖွဲ့ထိန်းချုပ် သည့်ဒေသအတွင်း သျှမ်းလူမျိုးက ပထမအများဆုံးဖြစ်ပြီး အခါလူမျိုးက ဒုတိယအများဆုံး နေထိုင်ပါသည်။

၁၉၉၃ မှ ၂၀၀၇ ခုနှစ်အထိ စစ်အစိုးရက ပြုလုပ်ကျင်းပခဲ့သည့် အမျိုးသားညီလာခံ၌ ပြည်နယ်ရှိနေ သည့် တိုင်းရင်းသားတိုင်း ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ရဒေသ တောင်းဆိုရန်အခွင့်မရှိကြောင်း၊  ကိုယ်ပိုင် အုပ်ချုပ်ခွင့်ရဒေသ တောင်းဆိုချင်ပါက အဆိုပါလူမျိုးသည် အနည်းဆုံးမြို့နယ် ၂ မြို့နယ်၌ လူဦးရေအများဆုံးဖြစ်ရမည်ဖြစ် ကြောင်း၊ မြို့နယ် ၂ မြို့နယ်မှာလည်း ထိစပ်ကပ်ရက် ဖြစ်နေရ မည်ဖြစ် ကြောင်း ဥပဒေများချမှတ်ခဲ့သည်။

ထိုဥပဒေအရ သျှမ်းပြည်တွင်း၌ ဟိုပန်၊ မိုင်းမော၊ ပန်ဝိုင်၊ နားဖန်း၊ မက်မန်းနှင့်ပန်ဆန်းမြို့နယ်ကို ဝ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့် ရဒေသ၊ ဟိုပုံး၊ ဆီဆိုင်နှင့် ပင်လောင်းမြို့နယ်ကို ပအိုဝ်း ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့် ရဒေသ၊ ရွာငံနှင့် ပင်းတယမြို့နယ်ကို ဓနု ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ရဒေသ၊ နမ့်ဆန်နှင့်မန်တုံမြို့နယ်ကို ပလောင် ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ရဒေသ၊ ကုန်းကြမ်းနှင့်လောက်ကိုင်မြို့နယ်ကို ကိုးကန့် ကိုယ်ပိုင် အုပ်ချုပ်ခွင့်ရဒေသအဖြစ် စစ်အစိုးရက သတ်မှတ်ခဲ့သည်။

“အခုအခါကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ရဒေသတောင်းမယ်ဆိုတာ စစ်အစိုးရက ချမှတ်ထားတဲ့ဥပဒေနဲ့ ကိုက်ညီရဲ့လား ။ အခါလူမျိုးတွေက မိုင်းလားမြို့နယ်တခုလုံးနဲ့မိုင်းယောင်းမြို့နယ်တခုလုံးမှာ ရှိ နေတာ မဟုတ်ဘူး။ မိုင်းလားမြို့နယ်ထဲကတဝက်နဲ့ မိုင်းယောင်းမြို့နယ်က နမ့်ပန်းဒေသ တဝိုက် မှာဘဲ ရှိနေတာ။ စစ်အစိုးရ ချမှတ်ထားတဲ့မူ၊ ဥပဒေကို လက်ရှိအစိုးရက မပြောင်းရင်တော့ ရဖို့ မလွယ်ဘူး” ဟု စစ်ရေး − နိုင်ငံရေး လေ့လာသုံးသပ်သူတစ်ဦးက ပြောသည်။

မိုင်းလားတပ်ဖွဲ့၏ ဒု−ဥက္ကဋ္ဌဖြစ်သူ ဦးဆန်းပေက “မရမချင်း မလျှော့သော ဇွဲလုံ့လဖြင့် တောင်းဆို သွားမည်” ဟု ပြောဆိုကြောင်း မိုင်းလားတပ်ဖွဲ့နှင့် နီးစပ်သူတစ်ဦးက ပြောသည်။